Ο Κόσμος των παράξενων φαινομένων, που παρουσιάζονται σε κατοικίες ή ανθρώπους μετά την απώλεια αγαπημένων τους προσώπων, έχει να μας διηγηθεί πολλές και παράδοξες ιστορίες για τις οποίες δεν δόθηκε ποτέ καμία εξήγηση. Ανάλογη είναι και η ιστορία ενός κοριτσιού που βίωσε περίεργες και μη αναμενόμενες εμπειρίες μετά την αναχώρηση του πατέρα της από τον τρισδιάστατο κόσμο μας. ΠΑΤΕΡΑ, ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ; Ένα κορίτσι, του οποίου ο πατέρας πέθανε πριν κάποια χρόνια, διαβεβαιώνει ότι δύο μέρες μετά το τραγικό συμβάν άρχισαν να συμβαίνουν περίεργα φαινόμενα στο σπίτι της. Σύμφωνα με διηγήσεις της μία μέρα που βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι των γονέων της ένιωσε ότι κάποιος την χάιδευε στο πρόσωπο. Κάθε φορά που βρισκόταν μόνη, ακουγόντουσαν θόρυβοι σε όλο το σπίτι. Κανένας δεν την πίστευε αλλά, όταν μία μέρα που η μικρή ξαδέρφη της έμεινε μαζί της, και αναγκάστηκαν να φύγουν από το σπίτι γιατί η μικρούλα φοβήθηκε από τους παράξενου θορύβους, άρχισαν να την πιστεύουν. Η τηλεόραση του δωματίο
Ο παράξενος Κόσμος του Αριστέα από την Προκόννησο: Ο Αριστέας ο Προκοννήσιος ήταν Έλληνας επικός ποιητής της αρχαιότητας από την Προκόννησο της Προποντίδας. Η ύπαρξή του ακροβατεί μεταξύ του θρύλου και της ιστορίας, και το όνομά του συνδέεται τόσο με την ποίηση όσο και με διηγήσεις υπερφυσικού χαρακτήρα στις οποίες του αποδίδονται ιδιαίτερες δυνάμεις, καθώς και μια στενή σχέση με τον Απόλλωνα.
Το ταξίδι του Αριστέα είναι περίεργο, γιατί είναι το αποτέλεσμα ενός
παράξενου συνδυασμού: ενώ κάποια
στοιχεία που περιέχονται στο έργο του
είναι πολύ ακριβή και επιβεβαιωμένα από
την ιστορική έρευνα, άλλα είναι φανταστικά και ανήκουν καθαρά στη σφαίρα του
μύθου. Επίσης, ο ίδιος ο συγγραφέας είναι περικυκλωμένος από ένα θαυμαστό
φωτοστέφανο που τον μετατρέπει σε μία μυθική φιγούρα.
Έτσι, ο Ηρόδοτος (4. 14) μας διηγείται γι’
αυτόν μια καταπληκτική ιστορία.
Λένε ότι ο Αριστέας, που δεν ήταν
κατώτερος σε ευγενική καταγωγή από τους συμπολίτες του, όταν μπήκε σ’ καθαριστήριο,
πέθανε, και ο καθαριστής έκλεισε το εργαστήριο και πήγε να ειδοποιήσει τους
συγγενείς του νεκρού. Όταν διαδόθηκε πια η φήμη, σε όλη την πόλη, ότι ο
Αριστέας είχε πεθάνει, ένας άνδρας από την Κύζικο που είχε έρθει από την πόλη
της Αρτάκης, άρχισε να αμφισβητεί αυτούς που το διέδιδαν, λέγοντας ότι τον είχε
δει να πηγαίνει προς την Κύζικο και ότι είχε ανοίξει συζήτηση μαζί του. Ενώ, ο
άνδρας συνέχιζε να αμφισβητεί επιμόνως, οι συγγενείς του νεκρού πήγαν στο
καθαριστήριο με τα αναγκαία για να παραλάβουν τον νεκρό, όμως όταν άνοιξαν το
οίκημα δεν εμφανίστηκε ο Αριστέας ούτε νεκρός ούτε ζωντανός. Εμφανιζόμενος μετά
από 7 χρόνια στην Προκόννησο, έγραψε το ποίημα που τώρα οι Έλληνες ονομάζουν
«Αριμάσπεια» και μόλις το έγραψε, εξαφανίστηκε για δεύτερη φορά. (Ηρόδοτος,
4.14)
Αυτή η ιστορία έχει δώσει αφορμή σε
κάποιους σύγχρονους ερμηνευτές να θεωρήσουν την Αριμάσπεια ως ένα σαμανικό ποίημα και τον δημιουργό του, έναν
σαμάνο του οποίου η ψυχή εγκατέλειπε κατά βούληση το σώμα και ταξίδευε σε άλλα
μέρη. Κατ’ αυτήν την έννοια είναι περίεργη η μαρτυρία ενός αρχαίου
συγγραφέα, του Μάξιμου από την Τύρο. Σύμφωνα
με τον Dowen(1980), ο
Μάξιμος από την Τύρο, φαίνεται να έχει βασιστεί στα προλεγόμενα του ίδιου του
Αριστέα. Ο Μάξιμος μας λέει (38.γ) ότι ο Αριστέας ισχυριζόταν ότι η ψυχή του
έβγαινε από το σώμα και πετούσε προς τον αιθέρα και ότι υπερίπτατο πάνω από όλη
την Ελλάδα, τους βαρβαρικούς λαούς, και τα νησιά, όλα τα βουνά και ποτάμια και
ότι το τέρμα του ταξιδιού του ήταν οι Υπερβόρειοι και ότι αυτό του επέτρεψε να
αποκτήσει μία μοναδική σοφία.
Τα Αριμάσπεια αποτελούνταν από τρία βιβλία, στα οποία ο Αριστέας ιστορούσε τις εντυπώσεις του από τα ταξίδια του στις περιοχές πέρα από τον Εύξεινο Πόντο. Σε αυτά περιέγραφε τις συγκρούσεις των μονόφθαλμων Αριμασπών με τους μυθικούς Γρύπες, καθώς οι Αριμασποί προσπαθούσαν να κλέψουν το χρυσό που, λεγόταν ότι, αφθονούσε στη χώρα των Γρυπών. Α.Χ.
Πηγές:
α)Το δοκίμιο του Alberto Bernabé, "Un extraño viajero: Aristeas de Proconeso", στο βιβλίο, Viajes en el Mediterráneo, Madrid, Editorial Universitaria, Ramón Areces
β) Ηρόδοτος, Μελπομένη
γ) el.wikipedia.org
Αριμασπός και Γρύπας, Αττική πελίκη, 4ος αιώνας π.Χ., Λούβρο |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου