Ο Κόσμος των παράξενων φαινομένων, που παρουσιάζονται σε κατοικίες ή ανθρώπους μετά την απώλεια αγαπημένων τους προσώπων, έχει να μας διηγηθεί πολλές και παράδοξες ιστορίες για τις οποίες δεν δόθηκε ποτέ καμία εξήγηση. Ανάλογη είναι και η ιστορία ενός κοριτσιού που βίωσε περίεργες και μη αναμενόμενες εμπειρίες μετά την αναχώρηση του πατέρα της από τον τρισδιάστατο κόσμο μας. ΠΑΤΕΡΑ, ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ; Ένα κορίτσι, του οποίου ο πατέρας πέθανε πριν κάποια χρόνια, διαβεβαιώνει ότι δύο μέρες μετά το τραγικό συμβάν άρχισαν να συμβαίνουν περίεργα φαινόμενα στο σπίτι της. Σύμφωνα με διηγήσεις της μία μέρα που βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι των γονέων της ένιωσε ότι κάποιος την χάιδευε στο πρόσωπο. Κάθε φορά που βρισκόταν μόνη, ακουγόντουσαν θόρυβοι σε όλο το σπίτι. Κανένας δεν την πίστευε αλλά, όταν μία μέρα που η μικρή ξαδέρφη της έμεινε μαζί της, και αναγκάστηκαν να φύγουν από το σπίτι γιατί η μικρούλα φοβήθηκε από τους παράξενου θορύβους, άρχισαν να την πιστεύουν. Η τηλεόραση του δωματίο
Ο παράξενος Κόσμος των μεταφυσικών φαινομένων μας διηγείται την εμπειρία του Ραούλ, ο οποίος δέχθηκε ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα από το... υπερπέραν... Η ιστορία του καταγράφηκε από τον Ισπανό δημοσιογράφο, συγγραφέα και ερευνητή J. J. Benítez, στο βιβλίο του: Estoy bien(Είμαι καλά).
Την παρακάτω ιστορία μου την διηγήθηκαν το καλοκαίρι του 2012. Ο πρωταγωνιστής τον οποίο θα ονομάσω Ραούλ , είπε τα παρακάτω:
Συνέβη τον Ιούλιο του 2000 …
Εγώ είχα μία γιαγιά. Στην πραγματικότητα , θεία-γιαγιά …
Την έλεγαν Σέλια …
Ζούσε στο Μεξικό, στην πρωτεύουσα …
Είχαμε μία σύνδεση εξαιρετική …
Από παιδί εγώ όλα τα απογεύματα πήγαινα στο σπίτι της. Με δίδασκε …
Το 1994 έφυγα από το Μεξικό. Πήγα στην Ευρώπη και έχασα την επαφή με εκείνην …
Έτσι όπως υποσχέθηκα έστελνα κάρτες από τα μέρη που επισκέφθηκα…
Ήταν πάνω από τριακόσιες …
Αλλά η επαφή, όπως σου είπα, σιγά σιγά κόπηκε...
Δεν ξαναμίλησα με εκείνην ...
Και έφθασε ο Ιούλιος του 2000 …
Μία Παρασκευή, στις 28, η σύντροφός μου και εγώ φύγαμε για Σαββατοκύριακο ...
Μείναμε έξω από το Παρίσι μέχρι τις 30 Ιουλίου, Κυριακή ...
Και όταν γυρίσαμε στο σπίτι παρατηρήσαμε ότι ο αυτόματος τηλεφωνητής αναβόσβηνε ...
Κάποιος είχε αφήσει ένα μήνυμα στο τηλέφωνο...
Στην αρχή δεν αναγνώρισα τη φωνή ...
Ακουγόταν με αντήχηση και κάπως παράξενα ...
Η διάρκεια της εγγραφής ήτα μισή ώρα ..
Τελικά κατάλαβα ότι ήταν η θεία- γιαγιά μου Σέλια ...
Μου έλεγε χίλια πράγματα: "Γεια σου, γιόκα μου! ... Εδώ και καιρό σε σκέπτομαι "...
Θυμόταν τις κάρτες που της είχα στείλει και το πώς τις έδειχνε με υπερηφάνεια στους συγγενείς της...
Άκουσα το μήνυμα πολλές φορές ...
Ήταν απίστευτο ...
Βρισκόμουν έξι χρόνια στην Ευρώπη και ποτέ δεν είχαμε μιλήσει. Και αναρωτήθηκα: " Πως είχε βρει το τηλέφωνό μου;
Τηλεφώνησα στη μητέρα μου, στο Μεξικό, και με βεβαίωσε ότι η επικοινωνία εκείνη δεν μπορούσε να συμβεί ..
"Η Σέλια -είπε - πέθανε στις 27 Ιουλίου, Παρασκευή. Δηλαδή, μία μέρα πριν τη δική μας αναχώρηση...
Το μήνυμα, έτσι, έπρεπε να έχει εγγραφεί από το βράδυ της Παρασκευής, 28, και πριν τη δική μας επιστροφή, τη Κυριακή, 30 ...
Όταν έκανα τις σχετικές έρευνες στην τηλεφωνική εταιρεία TELMEX, στο Μεξικό, το εν λόγω τηλεφώνημα δεν είχε καταγραφεί. Δεν υπήρξε ποτέ. Κανένας δεν τηλεφώνησε εκείνες τις μέρες από την πρωτεύουσα του Μεξικό στο νούμερο του Ραούλ, στο Παρίσι.
Μυστήριο.
Ο Ραούλ έψαξε την ταινία, με την εγγραφή της Σέλια, αλλά δεν μπόρεσε να την εντοπίσει.
Συνέβη τον Ιούλιο του 2000 …
Εγώ είχα μία γιαγιά. Στην πραγματικότητα , θεία-γιαγιά …
Την έλεγαν Σέλια …
Ζούσε στο Μεξικό, στην πρωτεύουσα …
Είχαμε μία σύνδεση εξαιρετική …
Από παιδί εγώ όλα τα απογεύματα πήγαινα στο σπίτι της. Με δίδασκε …
Το 1994 έφυγα από το Μεξικό. Πήγα στην Ευρώπη και έχασα την επαφή με εκείνην …
Έτσι όπως υποσχέθηκα έστελνα κάρτες από τα μέρη που επισκέφθηκα…
Ήταν πάνω από τριακόσιες …
Αλλά η επαφή, όπως σου είπα, σιγά σιγά κόπηκε...
Δεν ξαναμίλησα με εκείνην ...
Και έφθασε ο Ιούλιος του 2000 …
Μία Παρασκευή, στις 28, η σύντροφός μου και εγώ φύγαμε για Σαββατοκύριακο ...
Μείναμε έξω από το Παρίσι μέχρι τις 30 Ιουλίου, Κυριακή ...
Και όταν γυρίσαμε στο σπίτι παρατηρήσαμε ότι ο αυτόματος τηλεφωνητής αναβόσβηνε ...
Κάποιος είχε αφήσει ένα μήνυμα στο τηλέφωνο...
Στην αρχή δεν αναγνώρισα τη φωνή ...
Ακουγόταν με αντήχηση και κάπως παράξενα ...
Η διάρκεια της εγγραφής ήτα μισή ώρα ..
Τελικά κατάλαβα ότι ήταν η θεία- γιαγιά μου Σέλια ...
Μου έλεγε χίλια πράγματα: "Γεια σου, γιόκα μου! ... Εδώ και καιρό σε σκέπτομαι "...
Θυμόταν τις κάρτες που της είχα στείλει και το πώς τις έδειχνε με υπερηφάνεια στους συγγενείς της...
Άκουσα το μήνυμα πολλές φορές ...
Ήταν απίστευτο ...
Βρισκόμουν έξι χρόνια στην Ευρώπη και ποτέ δεν είχαμε μιλήσει. Και αναρωτήθηκα: " Πως είχε βρει το τηλέφωνό μου;
Τηλεφώνησα στη μητέρα μου, στο Μεξικό, και με βεβαίωσε ότι η επικοινωνία εκείνη δεν μπορούσε να συμβεί ..
"Η Σέλια -είπε - πέθανε στις 27 Ιουλίου, Παρασκευή. Δηλαδή, μία μέρα πριν τη δική μας αναχώρηση...
Το μήνυμα, έτσι, έπρεπε να έχει εγγραφεί από το βράδυ της Παρασκευής, 28, και πριν τη δική μας επιστροφή, τη Κυριακή, 30 ...
Όταν έκανα τις σχετικές έρευνες στην τηλεφωνική εταιρεία TELMEX, στο Μεξικό, το εν λόγω τηλεφώνημα δεν είχε καταγραφεί. Δεν υπήρξε ποτέ. Κανένας δεν τηλεφώνησε εκείνες τις μέρες από την πρωτεύουσα του Μεξικό στο νούμερο του Ραούλ, στο Παρίσι.
Μυστήριο.
Ο Ραούλ έψαξε την ταινία, με την εγγραφή της Σέλια, αλλά δεν μπόρεσε να την εντοπίσει.
Απόσπασμα από το βιβλίο του J. J. Benítez, Estoy bien, Planeta, 2014
(Στο έργο αυτό ο συγγραφέας περιγράφει 130 περιπτώσεις ατόμων που είχαν εμπειρίες αυτού του είδους. Ταξίδεψε σε όλο σχεδόν τον κόσμο καταγράφοντας τα περιστατικά σε μία έρευνα που διήρκεσε από το 1968 ως το 2012.)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου