Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πατέρα, είσαι εδώ;

Ο Κόσμος των παράξενων φαινομένων, που παρουσιάζονται σε κατοικίες ή ανθρώπους μετά την απώλεια αγαπημένων τους προσώπων, έχει να μας διηγηθεί πολλές και παράδοξες ιστορίες για τις οποίες δεν δόθηκε ποτέ καμία εξήγηση. Ανάλογη είναι και η ιστορία ενός κοριτσιού που βίωσε περίεργες και μη αναμενόμενες εμπειρίες μετά την αναχώρηση του πατέρα της από τον τρισδιάστατο κόσμο μας.  ΠΑΤΕΡΑ, ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ; Ένα κορίτσι, του οποίου ο πατέρας πέθανε πριν κάποια χρόνια,   διαβεβαιώνει ότι δύο μέρες μετά το τραγικό συμβάν άρχισαν να συμβαίνουν περίεργα φαινόμενα   στο σπίτι της. Σύμφωνα με διηγήσεις της μία μέρα που βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι των γονέων της ένιωσε ότι κάποιος την χάιδευε στο πρόσωπο. Κάθε φορά που βρισκόταν μόνη, ακουγόντουσαν θόρυβοι σε όλο το σπίτι. Κανένας δεν την πίστευε αλλά, όταν μία μέρα που η μικρή ξαδέρφη της έμεινε μαζί της, και αναγκάστηκαν να φύγουν από το σπίτι γιατί η μικρούλα φοβήθηκε από τους παράξενου θορύβους, άρχισαν να την πιστεύουν. Η τηλεόρα...

Γεωλογικά φαινόμενα και αλληγορίες στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια





Ο Κόσμος της επιστήμης της Γεωλογίας ερμηνεύει την Ιλιάδα και την Οδύσσεια:
Τη στιγμή που ο άνθρωπος κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς την κατά­κτηση του μέλλοντος, είναι αναγκαίο, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να αναλογισθεί το παρελθόν για να διαπιστώσει και σε άλλες φάσεις του ανθρώπινου βίου τη δημιουργική του ικανότητα. Η ενημερωτική αυτή αναδρο­μή στο έπος τής Ιλιάδας και της Οδύσσειας έχει σκοπό να παρουσιάσει τα σημαντικότερα γεωλογικά στοιχεία, που αναφέρονται μέσα στο έπος αυτό.

Τα γεωλογικά στοιχεία, στα οποία θα αναφερθούμε, διακρίνονται σε δύο κατηγο­ρίες: αφενός μεν, σε αυτά καθεαυτά τα γεωλογικά υλικά, που φέρονται να χρη­σιμοποιούν οι ήρωες του έπους, αφετέρου δε, στα γεωλογικά φαινόμενα, τα οποία θα μπορούσαμε να διακρίνουμε μέσα από τις αλληγορίες, εφόσον αυτές ερμηνευθούν με βάση τις γεωεπιστήμες.

Βέβαια, είναι εύκολο και επισφαλές να προσπαθεί κανείς να ερμηνεύσει αλληγορίες, θα πρέπει όμως να αναγνω­ρίσουμε ότι, από πολύ παλιά, ο άνθρωπος έχει θέσει αναρίθμητα ερωτήματα προκειμένου να ερμηνεύσει τον κόσμο που τον περιβάλλει, καθώς και τις μεταβολές και τα φαινόμενα, που συνέβαιναν σε αυτόν.

Τις πολλαπλές και συχνά τόσο αντι­φατικές «φαινομενικά» δυνάμεις της φύσεως, πρώτοι οι Έλληνες, τις είχαν ενσαρκώσει σε θεούς, επειδή η λογική τους δεχόταν πως οι θελήσεις των θεών κυβερνούν ή φαίνονται να κυβερνούν τον κόσμο. Όμως, διαπιστώνει κανείς ότι στις θελήσεις αυτές ενυπάρχει η θέληση του ανθρώπου να κατορθώσει, με την τάξη, με τον νόμο και την επιστήμη, να ταξινομήσει και να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις αυτές, έτσι ώστε να μετατρέψει τα φαινόμενα της φύσεως σύμφωνα με τη δική του θέληση, που τελικά θριαμβεύει.

Στη συνέχεια, θα αναφερθούν τα κυριότερα γεωλογικά φαινόμενα, στα οποία θα μπορούσαμε να διακρίνουμε αλληγορίες, των οποίων η ερμηνεία είναι δυνατόν να δοθεί με βάση τις γεωεπιστήμες. Όσον αφορά στη Γαία, τη δική μας γη, είναι γεγονός πως οι μύθοι τής Δημιουργίας εννοούν στην πραγματικότητα την ιστορία της γης, όπου διάφορα συμβάντα ερμηνεύονται ως υπερφυσικά φαινόμενα.

Ο Ησίοδος στη Θεογονία θεωρεί ότι, πριν από καθετί, υπήρχε το Χάος. Είναι το διάστημα, που εμπεριέχει εν σπέρματι, όλα όσα θα αποτελέσουν το Σύμπαν. Το Χάος αποτελεί την απαρχή όλων. Στον Ησίοδο, η διαμόρφωση του κόσμου αρχίζει ουσιαστικά με τη Γη. Αυτή γεννά τον Ουρα­νό, τα Όρη και τον Πόντο, δηλαδή ολόκληρο το Σύμπαν, σύμφωνα με τη μυθο­λογική αντίληψη. Η ευρύστερνη Γαία, αιώνιο και ακλόνητο στήριγμα όλων των ανθρώπων, μητέρα και σύζυγος του Ουρανού, απέκτησε πολλούς απογόνους, τους Τιτάνες, τους Γίγαντες, τους Κύκλωπες κ.ά.

Η αντίληψη ότι από τη Γη διαμορφώθηκαν τα υπόλοιπα μέρη τού Σύμπαντος απαντάται πολύ ενωρίς στην ελληνική επιστήμη κατά την αρχική φάση της ιστορικής αναδρομής. Έτσι, ο Ξενοφών εξηγεί ότι τα ουράνια σώματα αποτελούν εφήμερα μορφώματα από τις αναθυμιάσεις της Γης, ενώ ο Εμπεδοκλής θεωρεί τη θάλασσα σαν τον ιδρώτα της Γης.

'Οταν διαβάζει κανείς τους διάφορους μύθους της Δημιουρ­γίας, αμέσως του έρχονται στο νου οι διαδικασίες και τα στάδια της Γεωλογι­κής Ιστορίας. Οι απόγονοι τής Γης, οι Τιτάνες, οι Γίγαντες, οι Κύκλωπες, οι Εκατόγχειρες, αφετηριακές φάσεις τού μύθου, πρέπει να ήταν μορφές όχι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Πρόκειται για μυθοπλασίες, που προσωποποι­ούν έμμεσα γνωστά φυσικά σώματα και φαινόμενα, όπως η χέρσος, η θάλασ­σα, τα όρη, οι ποταμοί, ο ήλιος και η σελήνη, η ημέρα και η νύχτα. Ο Ωκεανόςστους κοσμογονικούς μύθους αποτελεί το άλλο πρόσωπο τού Χάους, παίρνο­ντας μορφές θαλάσσιου ή ποτάμιου δαίμονα. Θεωρείται πατέρας θεών και ανθρώπων, από τα νερά του οποίου αναδύεται η Γη.

Αυτή η προεπιστημονική άποψη για τη δημιουργία νησιών από προσχώσεις ή ηφαιστειακές εκρήξεις, νησιών πλωτών (Αιολία, Δήλος, Ρόδος, Θήρα, Ανάφη), ακόμη και ο πασίγνω­στος μύθος της αναδυόμενης Αφροδίτης, της πανέμορφης θεάς που αναδύεται από τους αφρούς των κυμάτων, αναφέρεται στην ίδια τη Γη, που γεννάται από τον Ωκεανό. Ο Ωκεανός, που σηκώνει στις πλάτες του τη Γη, είναι ακόμη το πρό­τυπο για κάθε μύθο με θεό θαλάσσιο ή ποτάμιο, που μεταφέρει στη ράχη του, πάνω από τα κύματα, κάποια νύμφη ή ηρωίδα, όπως ο Δίας, που με μορφή ταύ­ρου, απάγει την Ευρώπη και ο Τρίτων κάποια από τις Νηρηίδες. Στην ελληνική σκέψη, όπως εκείνη του Θαλή του Μιλήσιου, «το ύδωρ αποτέλεσε το πρωτό υλικό δομήσεως του κόσμου». Η Γη, που επιπλέει ως πλοίο επάνω στα ύδατα, θυμίζει τον μύθο της Αναδυόμενης. Αλλά και στη χριστιανική υμνογραφία και στη Βίβλο αναφέρεται η άποψη ότι ο Ωκεανός υποβαστάζει τη Γη.

Στην ομηρική αφήγηση, ο Οδυσσέας είχε επιλέξει δύο δρόμους. Ο πρώτος ήταν να περάσει ανάμεσα από τις Πλαγκτές Πέτρες και ο άλλος, ανάμε­σα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Οι Πλαγκτές Πέτρες, που κατά τον Όμηρο ονομάστηκαν έτσι από τους θεούς, ήταν πελώριες βραχονησίδες με απότομες ορθόγκρεμες ακτές, που επέπλεαν στη θάλασσα και συγκρούονταν μεταξύ τους. Κανένα πλοίο δεν είχε διασωθεί, εκτός από την περίφημη Αργώ, κατά την επιστροφή των Αργοναυτών από την Κολχίδα. Εδώ, η Οδύσσεια δανείζεται από το έπος των Αργοναυτών τις Πλαγκτές Πέτρες (από το ρήμα πλάζομαι = πλανώμαι, περιφέρομαι), τις οποίες συγχέει με τις Συμπληγάδες, γι' αυτό και η περιγραφή που κάνει μοιάζει περισσότερο με τις Συμπληγάδες.

Στην προσπάθεια να εμπλουτιστούν οι περιπέτειες τήςΟδύσσειας, παίρνει ιστορίες ναυτικών, τις προσαρμόζει στη διήγηση και δημιουργεί μία νέα περιπέτεια για ανθρωπόφαγα τερατόμορφα θηρία, που παραμόνευαν σε ακτές και ενάλια σπήλαια, για σίφωνες (ρουφήχτρες) της θάλασσας που τους δημιουργούσαν τέρατα του βυθού κ.ά. Έτσι, επινοήθηκε και το επεισόδιο με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Προχωρώντας, λοιπόν, ο Οδυσσέας και οι σύντροφοι του βλέπουν από μακριά, προς το μέρος των Πλαγκτών Πετρών, καπνούς και βροντές, θαλασσοταραχή μεγάλη. Η μικρή αλλά περιεκτική ομηρική περιγραφή θυμίζει μια υποθαλάσσια ηφαιστειακή έκρηξη. Τα νησιά των Πλαγκτών Πετρών της Οδύσσειας ή των Συμπληγάδων Πετρών του έπους της Αργοναυτικής Εκστρατείας, όπως περιγράφονται σαν ορθόγκρεμοι κατακόρυφοι βράχοι, που η κορυφή τους κρυβόταν μέσα σε σύννεφα, δίνουν την εικόνα υποθαλάσσιων ηφαιστειακών εκρήξεων και δημιουργίας νησιών με ηφαιστειακά αναβλήματα ή βασάλτες στηλοειδούς κατατμήσεως.

Τα περάσματα των Πλαγκτών ή Συμπληγάδων Πετρών ή της Σκύλλας και της Χάρυβδης τα τοποθετούν άλλοι στον Βόσπορο, άλλοι στο Ταίναρο, άλλοι στα στενά του Γιβραλτάρ, άλλοι στα Κανάρια κ.λπ. Εμείς ξεκινάμε από το γεγονός ότι η Οδύσσεια δεν είναι ένα απολύτως αξιόπιστο ταξι­διωτικό χρονικό. Όμως, ορισμένα γεγονότα είχαν τραβήξει την προσοχή και την παρατήρηση. Έτσι, θεωρούμε ότι οι Πλαγκτές Πέτρες ή η Σκύλλα και η Χάρυβδη, που περιγράφονται στην Οδύσσεια και που ο μύθος τους είναι δανει­σμένος από τις Συμπληγάδες Πέτρες της Αργοναυτικής Εκστρατείας, είναι ηφαιστειακής προελεύσεως νησιά, των οποίων το μέγεθος με τις υποθαλάσσιες εκρήξεις είτε μεγαλώνει είτε μικραίνει και μπορεί να εξαφανιστούν ή να εμφα­νιστούν πάλι.

Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά στον Αιγαιακό χώρο, αλλά και στον ευρύτερο Μεσογειακό χώρο και, ιδιαίτερα, στο Τυρρηνικό πέλαγος, στα νησιά Λιπάρι, στο Αιγαίο, στα νησιά των Κυκλάδων κ.α. Έτσι, δημιουργή­θηκε η ιδέα της ενσωμάτωσης στην ποιητική περιπλάνηση του Οδυσσέα της περιπέτειας με τις Πλαγκτές Πέτρες, που τις γνώριζαν ήδη ως Συμπληγάδες Πέτρες και του συνδυασμού αυτού του ηφαιστειακού φαινομένου με τον υπό­κωφο βρυχηθμό των εκρήξεων, τον οποίο απέδιδαν στα θαλάσσια ανθρωπόφα­γα τερατόμορφα θηρία, τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Με βάση λοιπόν τα παραπάνω στοιχεία, παρά τις ελλιπείς πληροφορίες, μπορούμε να αναγνωρίσουμε στις περιγραφές των Συμπληγάδων, των Πλαγκτών Πετρών και της Σκύλλας και της Χάρυβδης ηφαιστειακά νησιά, πολλά από τα οποία είναι εγκατεσπαρμένα στη Μεσόγειο και τα οποία έδρασαν είτε παλαιότερα είτε στο πρόσφατο γεωλογικό παρελθόν.

Όσον αφορά στον μονόφθαλμο Κύκλωπα Πολύφημο, για τον οποίο μίλησε ο Όμηρος στην Οδύσσεια, ο μύθος αναφέρει ότι ο γιος του Ποσειδώνα και της νύμφης, Θόωσας φυλάκισε τον Οδυσσέα και μερικούς άνδρες του σε μια σπηλιά. Από αυτούς, όσοι δεν φαγώθηκαν από τον Κύκλωπα, δραπέτευσαν, αφού πρώτα τον τύφλωσαν και βγήκαν από τη σπηλιά μαζί με τα πρόβατα και τις κατσίκες του, όταν ο Κύκλωπας άνοιξε την είσοδο της σπηλιάς το πρωί. Η είσοδος αυτή κλεινόταν με ένα βράχο τόσο τεράστιο, που θα χρειάζονταν 22 περίπου βόδια να τον τραβήξουν.

Μία πιθανή ερμηνεία για τον μύθο των Κυκλώπων έχει ήδη αναφερθεί από τον Γερμανό παλαιοντολόγο, Othenius Abel. Είναι γεγονός ότι, αν κάποιος συναντήσει ένα κρανίο ελέφαντα, τα ρινικά ανοίγματα του κρανίου του ελέφαντα, αν δεν έχει ανατομικές γνώσεις, μπο­ρούν να φανούν σαν δύο κόγχες οφθαλμών ενωμένες σε μία. Αν οι περιπλανώμενοι ταξιδιώτες της ομηρικής εποχής είχαν βρει κρανία απολιθωμένων ελεφάντων σε παράκτια ή ενάλια σπήλαια στις ακτές της Σικελίας (όπου ανα­σκαφές του 20ού αιώνα έδειξαν ότι όντως υπάρχουν), αυτά θα μπορούσαν να εκληφθούν σαν κρανία γιγάντων, με ένα μόνο μεγάλο μάτι στο μέτωπο. Αυτή η γοητευτική υπόθεση δεν μπορεί να εξακριβωθεί, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πίστη στους γίγαντες ενισχύθηκε από ευρήματα οστών από ελάφια, ελέ­φαντες, ιπποπόταμους και άλλα ζώα.

Σχετικός με την τεχνική γεωλογία και συγκεκριμένα με την προστασία των παραποτάμιων περιοχών με κατάλληλα αντιπλημμυρικά έργα είναιο μύθος της πάλης του ποταμού Αχελώου με τον Ηρακλή, που ανα­φέρεται έμμεσα στην Ιλιάδα (Φ 194). Ο Αχελώος ήταν ο ισχυρότερος από τους ποτάμιους θεούς, γιος του Ωκεανού και της Τηθύος (Ησιόδου Θεογονία,340) ή της Γαίας. Σύμφωνα με τον μύθο, αγωνίστηκε σε αγώνα πάλης με τον Ηρακλή, μεταμορφούμενος αρχικά σε δράκο και έπειτα σε ταύρο. Ο Ηρακλής, μετά από σκληρή πάλη, κατάφερε να τον δαμάσει και να αποσπάσει ένα από τα κέρατα του Αχελώου, που στη συνέχεια το έστειλε γαμήλιο δώρο στο βασι­λιά Οινέα, στην Καλυδώνα και έτσι πήρε γυναίκα του, τη θυγατέρα του Οινέα, Δηιάνειρα. Η Καλυδών ήταν μία από τις πέντε σημαντικές πόλεις των Αιτωλών, στην ανατολική όχθη του ποταμού Ευήνου, στον κορινθιακό κόλπο. Στον μύθο αυτόν, μπορούμε να διακρίνουμε την προσπάθεια να προστατευθεί η περιοχή των εκβολών του Αχελώου από τις φοβερές πλημμύρες, που είχαν αντίκτυπο και στο «κέρατο» του Αχελώου, τον μικρό ποταμό Εύηνο.

Η φαντασία των Ελλήνων απλώθηκε διάπλατα και προσπάθησε με σοφία να παρουσιάσει τέρατα στις διάφορες μυθολογικές ιστορίες. Στη σοφή αυτή δημι­ουργία των ιστοριών, τα εγκατεσπαρμένα σε σπήλαια ή στην επιφάνεια του εδάφους απολιθωμένα οστά θηλαστικών προκάλεσαν τη φαντασία τους και δημιούργησαν τα διάφορα τερατώδη όντα, όπως τον γίγαντα Ανταίο, γιο του Ποσειδώνα και της Γης, που θανάτωνε όλους τους ξένους, οι οποίοι τολμούσαν να προσεγγίσουν τις ακτές της Λιβύης, μέχρις ότου ο Ηρακλής, αντιμετωπίζο­ντάς τον, είδε ότι ο γίγαντας Ανταίος, μόλις τα πόδια του ακουμπούσαν στη μητέρα του Γη, έπαιρνε νέες δυνάμεις. Τον σήκωσε, λοιπόν, ψηλά στον αέρα και κατάφερε να τον νικήσει. Ο τρικέφαλος Κέρβερος, που η ελληνική φαντασία τοποθετούσε να φυλά τον Κάτω Κόσμο στα βάθη της Γης, έχει σχέση με τα ευρήματα απολιθωμένων κρανίων ζώων μέσα στη Γη. Ο Γηρυόνης παρουσιά­ζεται σαν ένα πλάσμα γιγάντιο, τερατώδες, με τρία κεφάλια και με ένα σκύλο που είχε δύο κεφάλια, τον Όρθρο.

Τα πολυκέφαλα αυτά ζώα ή οι γίγαντες της μυθολογίας είναι αποτέλεσμα της σοφής παρατηρήσεως ότι σε συγκεντρώσεις απολιθωμένων ζώων τα κρανία, λόγω της διαδικασίας απολιθώσεως, υπερτερούν των λοιπών σκελετικών στοιχεί­ων. Έτσι, παρατηρώντας τα ευρήματα, οι αρχαίοι μας πρόγονοι έβλεπαν απολελυμένα κρανία θηλαστικών, ενώ τα μηριαία βραχιόνια και οστά της σπον­δυλικής στήλης ήταν ακόμη πιο λίγα. Το γεγονός αυτό, τους έκανε να φαντα­στούν τερατώδη όντα, είτε γίγαντες με τρία κεφάλια είτε τέρατα με δύο και τρία κεφάλια. Άλλωστε, αυτό που σήμερα είναι γενικά αποδεκτό στην Παλαι­οντολογία είναι ότι οι ταφονομικές διαδικασίες, που ακολουθούνται κατά τον εγκλεισμό και την απολίθωση ενός ζώου, είναι τέτοιες, ώστε σπανίζουν ευρή­ματα ενός πλήρους σκελετού ζώου μαζί με το κρανίο του.

Μιχαήλ Δ. Δερμιτζάκης
Επίτιμος - Ομότιμος Καθηγητής Γεωλογίας και Παλαιοντολογίας | Τμήμα Γεωλογίας και Γεωπεριβάλλοντος ΕΚΠΑ

Το παρόν άρθρο εντάσσεται στη νέα ενότητα αρθρογραφίας του Ομότιμου Καθηγητή Γεωλογίας και Παλαιοντολογίας, Μιχαήλ Δ. Δερμιτζάκη, πάνω σε διεπιστημονικές προσεγγίσεις της επιστήμης της Γεωλογίας, οι οποίες παρουσιάζονται στη μονογραφία του «Γεωλογικές Διαδρομές - Μικρά Μελετήματα».

Πηγή: indeepanalysis.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΑ 7 Μαύρα Βιβλία του Καρλ Γιουνγκ

Ο Κόσμος της Ψυχανάλυσης και η κάθοδος στο υποσυνείδητο: «Μακάριοι οι τρελοί», μου είπε κάποτε ένας φίλος ψυχοθεραπευτής, «γιατί αυτοί έχουν τη μεγαλύτερη πιθανότητα να βρουν τελικά την άκρη». Αυτό που εννοούσε, είναι ότι οι άνθρωποι που ο νους τους βασανίζει σε σημείο να τους κάνει το βίο αβίωτο, είναι πιο πιθανό να ξεκινήσουν να εξετάζουν τα πράγματα σε βάθος μέχρι να βγάλουν άκρη με τον εαυτό τους. Από την άλλη, όσοι νοιώθουν πνευματικά σταθεροί, είναι πολύ πιθανό να συνεχίσουν απλά τη ζωή τους χωρίς ποτέ να νιώσουν επιτακτική την ανάγκη να καταδυθούν βαθύτερα στο τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους, που ο πόνος τους οδήγησε σε ένα μακρινό και βαθύ ταξίδι στα νερά του υποσυνείδητου, ήταν ο Καρλ Γιουνγκ, ο διάσημος Ελβετός ψυχαναλυτής και ψυχίατρος. Ο Γιουνγκ υπήρξε ο θεμελιωτής της αναλυτικής ψυχολογίας αλλά για πολλούς σήμερα θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους του δυτικού πολιτισμού, επειδή συνδύασε την επιστήμη της ψυχανάλυσ...

Ο Εσταυρωμένος Χριστός με δύο δωρητές, El Greco

Ο Κόσμος  της Ζωγραφικής σε συνδυασμό με το θρησκευτικό συναίσθημα του Κόσμου των Ανθρώπων δημιουργεί αθάνατα έργα τέχνης, όπως ο πίνακας ζωγραφικής, Cristo Crucificado con dos donantes( Ο Εσταυρωμένος Χριστός με δύο δωρητές) ένας από τους  πίνακες του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου (El Greco) που χαρακτηρίζεται για την πρωτοτυπία του. Ο πίνακας δημιουργήθηκε γύρω στο 1590 και σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. Τον πίνακα παρήγγειλε το ένα από τα δύο πρόσωπα που βρίσκονται δεξιά και αριστερά από τον Σταυρό, με το σκοπό να τοποθετηθεί σε ένα μοναστήρι στο Τολέδο. Ο πίνακας χαρακτηρίζεται για την πρωτοτυπία του. Το πρώτο πρωτότυπο χαρακτηριστικό του έργου είναι οι δύο δωρητές, οι οποίοι βρίσκονται τοποθετημένοι εκεί που παραδοσιακά έπρεπε να βρίσκονται η Μητέρα του Χριστού Μαρία και ο Απόστολος Ιωάννης. Άλλα χαρακτηριστικά είναι η χρήση ψυχρών χρωμάτων,  οι επιμήκεις μορφές, η απουσία του τοπίου, το οποίο αντικαθίσταται από σύννεφα σε κίνηση, που φέρνουν...

Η στοιχειωμένη μονοκατοικία της Άμφισσας

Ο Κόσμος των εγκλωβισμένων ψυχών, μας ταξιδεύει στην Άμφισσα όπου σε μία μονοκατοικία λέγεται ότι συμβαίνουν έντονα παραφυσικά φαινόμενα. Αλήθεια ή δημιούργημα της ανθρώπινης φαντασίας; Κραυγές μέσα στη νύχτα, κοριτσάκια που βολτάρουν στα δωμάτια κι εξαφανίζονται, έπιπλα που κινούνται μόνα τους. Η ιστορία του εγκαταλελειμμένου σπιτιού της οδού Γιδογιάννου στην Άμφισσα ξεκινάει από το 1940 και συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Όλοι στην περιοχή μιλούν για τη στοιχειωμένη μονοκατοικία Είναι ίσως το πιο γνωστό στοιχειωμένο σπίτι της Στερεάς Ελλάδας. Η ερειπωμένη μονοκατοικία της οδού Γιδογιάννου, αριθμός 13 (συμβολικός δεν νομίζετε;) είναι γεμάτη από μακάβριες ιστορίες που εδώ και δεκαετίες είναι γνωστές σε όλους τους κατοίκους της Άμφισσας. Το συγκεκριμένο σπίτι δεν βρίσκεται σε κάποιο απόμερο μέρος της πόλης, ίσα ίσα που σε πολύ κοντινή απόσταση υπάρχουν πολυσύχναστα στέκια. Όμως οι θρύλοι που το ακολουθούν είναι τέτοιοι που οι κάτοικοι αλλά και οι επισκέπτες προσπαθούν να ...

Σταχτοπούτα: η Μεταμόρφωση και ο Χορός

Ο συμβολικός Κόσμος των παραμυθιών: Σταχτοπούτα: η Μεταμόρφωση και ο Χορός Για να μπορέσει η Σταχτοπούτα να πάει στον χορό και να συναντήσει τον Πρίγκηπα, ποντίκια και σαύρες μεταμορφώνονται σε άλογα. Και τα δύο αυτά όντα ζουν σε σκοτεινά μέρη και επομένως έχουν φιλικές σχέσεις με τις υποχθόνιες δυνάμεις που συναντάμε στο τζάκι. Και τα δύο υπακούν στον Σμινθέα Απόλλωνα, βασιλιά των Ποντικιών, και τώρα μετατρέπονται στα χρυσά ή άσπρα άλογά του. Είναι επίσης αφιερωμένα στον Ρούντρα, τον Βεδικό θεό που σχετίζεται με τα ποντίκια. Η παραλλαγή του Περρώ μετατρέπει μια κολοκύθα σε άμαξα, όμως σε άλλες πηγές συναντάμε όλο και πιο ενδιαφέροντα μέσα μεταφοράς. Με τα πόδια, μέσα σ' ένα αμαξάκι με δούλους ν' ακολουθούν, σε μια μεγάλη άμαξα με έξι άλογα με δούλους και υπηρέτες ν' ακολουθούν, και τέλος, με ακόμα μεγαλύτερη χλιδή. Η κολοκύθα εμφανίζεται σε δύο ακόμα παραλλαγές. Στη σουηδική, όπου η κολοκύθα μετατρέπεται σε άμαξα, τα ποντίκια σε άλογα και οι κάμπιες σε υπηρέτε...

Ηνίοχος: το σαγηνευτικό βλέμμα του αγάλματος των Δελφών

Ο Κόσμος της Αρχαιότητας μέσα από τα μάτια του αγάλματος του Ηνίοχου, στα οποία ο δημιουργός του έχει αποθανατίσει τον θρίαμβο της νίκης.  Κάποιοι από τους μεγαλύτερους μελετητές του κόσμου υποστηρίζουν ότι «τα μάτια του Ηνίοχου μαγνητίζουν». Το περίοπτο άγαλμα, με το μοναδικό βλέμμα έχει μια δική του, αποκλειστική, αίθουσα στο Μουσείο των Δελφών. Δεν αρκεί μια περαστική ματιά για να το δεις. Πρέπει να σταθείς, κοιτάζοντάς το προσεκτικά απ' όλες τις πλευρές, θαυμάζοντας ένα πλήθος από λεπτομέρειες στο σώμα και στον περίτεχνο, χάλκινο χιτώνα του. Τα μάτια του Ηνίοχου μοιάζουν ζωντανά. Ίσως, κανένα άλλο άγαλμα δεν δίνει αυτή τη μοναδική. Λένε ότι στο πρόσωπό του έχει αιχμαλωτιστεί η στιγμή αμέσως μετά τη νίκη και η ικανοποίηση του νικητή, χωρίς να έχει σβήσει ακόμη από την έκφραση του προσώπου η ένταση, αλλά και η αυτοσυγκέντρωση που απαιτούσε ο αγώνας, με το τέθριππο. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα γλυπτά της αρχαίας ελληνικής τέχνης της πρώιμης κλασικής εποχής....

Σταχτοπούτα: οι Άσχημες Αδελφές και η Μητριά

Ο συμβολικός Κόσμος των παραμυθιών: Σταχτοπούτα: οι Άσχημες Αδελφές και η Μητριά Οι αδελφές της Σταχτοπούτας, που συχνά αναφέρονται σαν οι Άσχημες Αδελφές, δεν είναι πάντα εξωτερικά άσχημες. Σε μερικές παραλλαγές είναι πολύ όμορφες εξωτερικά αλλά φανερώνουν μιαν εσωτερική και πνευματική ασχήμια. Στη γερμανική παραλλαγή έχουν "όμορφο πρόσωπο αλλά κακή καρδιά" και αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις του κακού που βρίσκονται στην αγένεια, την απληστία, τη ζήλεια και τη ματαιοδοξία. Η μητριά αντιπροσωπεύει τη σκοτεινή και καταστροφική όψη της γυναικείας φύσης, που σε άλλα παραμύθια τη βλέπουμε στην κακιά μάγισσα. Οι μητριές, όπως αυτές της Σταχτοπούτας και της Χιονάτης, συμβολίζουν ακόμη τον Χαμένο Παράδεισο και τη σκληρή πραγματικότητα ενός κόσμου, στον οποίο το άτομο αντιμετωπίζει αυτή τη σκοτεινή πλευρά της Μεγάλης Μητέρας. Σε μερικές παραλλαγές, η νεκρή μητέρα της Σταχτοπούτας παίζει έναν σημαντικό ρόλο. Εμφανίζεται στην κόρη της δίνοντάς της μαγικά ξόρκια, ή εμφανίζετα...

Νέα τροπή στην υπόθεση εξαφάνισης του Βραζιλιάνου φοιτητή Bruno Borges

Ο παράξενος Κόσμος του  Bruno Borges  εξακολουθεί να καλύπτεται, ακόμα και σήμερα, από ένα πέπλο μυστηρίου. Αν και, σύμφωνα με την αστυνομία, στοιχεία που προέκυψαν από καταθέσεις μαρτύρων δίνουν μία νέα τροπή στην εξαφάνιση του Βραζιλιάνου φοιτητή, του οποίου η τύχη αγνοείται από τις 27 Απριλίου 2017. Αυξάνει το μυστήριο γύρω από την εξαφάνιση του νεαρού Βραζιλιάνου φοιτητή, Bruno Borges,που άφησε  κρυπτογραφημένα μηνύματα. Η περίεργη υπόθεση του  νεαρού Βραζιλιάνου που άφησε 14 βιβλία γραμμένα σε μία κρυπτογραφημένη γλώσσα και διάφορα κρυφά μηνύματα στο δωμάτιό του μπορεί να πλησιάζει στη λύση της. Προηγούμενο άρθρο με λεπτομέρειες για την εξαφάνιση του Bruno Borges,  εδώ Πέρα από το ενδιαφέρον για την τύχη του νεαρού άνδρα, η περίπτωσή του προκάλεσε μεγάλη περιέργεια στον κόσμο,εξαιτίας  των αινιγμάτων που ο Bruno Borges, ένας φοιτητή της ψυχολογίας  24 χρόνων, άφησε πριν εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει  ίχνος. Bruno Borges ...

Ο Δίας και οι κεραυνοί του

Ο Κόσμος της μυθολογίας μας κάνει λόγο για τα όπλα του Δία: τον κεραυνό τη βροντή και την αστραπή: Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, οι Κύκλωπες, που ήταν φυλακισμένοι στα Τάρταρα, χάρισαν στον Δία τον κεραυνό, την βροντή και την αστραπή. Ο Δίας τους ελευθέρωσε και με τη βοήθειά τους νίκησε στην Τιτανομαχία τον Κρόνο και τους Τιτάνες και έτσι κατέλαβε την εξουσία. Κατασκευαστής των κεραυνών ήταν ο Ήφαιστος. Με τους κεραυνούς  τιμωρούσε θεούς και ανθρώπους. Πολλές φορές, όμως, ο Δίας χρησιμοποιούσε τους κεραυνούς όχι μόνο για να τιμωρήσει, αλλά και για να δώσει λύσεις.

Ο "Άγγελος της θλίψης", γλυπτό του William Wetmore Story

Ο Κόσμος της γλυπτικής, εκφράζεται μέσα από την αγάπη και την θλίψη και δημιουργεί ένα έργο τέχνης που από τον 19ο αιώνα  μέχρι και σήμερα συγκινεί και γίνεται πηγή έμπνευσης και δημιουργίας: ο "Άγγελος της θλίψης", γλυπτό του William Wetmore Story. Ο William Wetmore Story, από τις ΗΠΑ, ήταν γλύπτης που απόκτησε μεγάλη φήμη, όταν το 1895 δημιούργησε έναν άγγελο, με τα ίδια του τα χέρια, με πόνο στην ψυχή και δάκρυα στα μάτια, προς τιμήν της αποβιώσασας συζύγου του, Emelyn Story, την οποία υπεραγαπούσε. Ο William Wetmore Story γεννήθηκε στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης στις 12 Φεβρουαρίου του 1819. Ήταν επίσης, κριτικός τέχνης, ποιητής και εκδότης. Σπούδασε δικηγορία στο Χάρβαρντ αλλά τον κέρδισε  η γλυπτική. Το γλυπτό, που δημιούργησε για να κοσμήσει το τάφο της συζύγου του, ονομάστηκε  "Άγγελος της θλίψης"  και βρίσκεται στο Προτεσταντικό Νεκροταφείο της Ρώμης όπου σήμερα βρίσκονται τόσο τα οστά της  Emelyn Story όσο και του ιδίου. Ο ...

Σταχτοπούτα: το Τζάκι και ο συμβολισμός του

Στον Κόσμο των παραμυθιών οι ήρωες και οι ηρωίδες παλεύουν για να ανακαλύψουν την πραγματική τους δύναμη και τον εσωτερικό τους κόσμο για να φθάσουν, έτσι, στην ωριμότητα. Κάθε παραμύθι έχει τους δικούς του αρχετυπικούς συμβολισμούς. Η Σταχτοπούτα είναι ένα παραμύθι παγκοσμίως γνωστό. Η Jean C. Cooper, στο βιβλίο της:   Fairy Tales. Allegories of the Inner Life ( Ο Θαυμαστός Κόσμος των Παραμυθιών. Αλληγορίες της Εσωτερικής Ζωής. Πορεία προς την Ωριμότητα ,μετφρ. Θύμης Μαλαμόπουλος, Εκδ. Θυμάρι, Αθήνα,1983) αναλύει, μεταξύ άλλων, και τον αρχετυπικό συμβολισμό του παραμυθιού της Σταχτοπούτας, αρχής γενομένης από το "τζάκι": Η Σταχτοπούτα "Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας άντρας που παντρεύτηκε δύο φορές. Από την πρώτη γυναίκα του απόκτησε μια κόρη. Η Έλλα πήρε από την μητέρα της και ήταν γλυκειά κι ευγενική..." Έτσι αρχίζει ο Έντμοντ Ντουλάκ τη γαλλική διασκευή του πιο γνωστού παραμυθιού στον κόσμο. Τον περασμένο αιώνα(19ο), η Marian Roalfe Cox (1860–1916)...

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Σε 24 ώρες