Ο Κόσμος των παράξενων φαινομένων, που παρουσιάζονται σε κατοικίες ή ανθρώπους μετά την απώλεια αγαπημένων τους προσώπων, έχει να μας διηγηθεί πολλές και παράδοξες ιστορίες για τις οποίες δεν δόθηκε ποτέ καμία εξήγηση. Ανάλογη είναι και η ιστορία ενός κοριτσιού που βίωσε περίεργες και μη αναμενόμενες εμπειρίες μετά την αναχώρηση του πατέρα της από τον τρισδιάστατο κόσμο μας. ΠΑΤΕΡΑ, ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ; Ένα κορίτσι, του οποίου ο πατέρας πέθανε πριν κάποια χρόνια, διαβεβαιώνει ότι δύο μέρες μετά το τραγικό συμβάν άρχισαν να συμβαίνουν περίεργα φαινόμενα στο σπίτι της. Σύμφωνα με διηγήσεις της μία μέρα που βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι των γονέων της ένιωσε ότι κάποιος την χάιδευε στο πρόσωπο. Κάθε φορά που βρισκόταν μόνη, ακουγόντουσαν θόρυβοι σε όλο το σπίτι. Κανένας δεν την πίστευε αλλά, όταν μία μέρα που η μικρή ξαδέρφη της έμεινε μαζί της, και αναγκάστηκαν να φύγουν από το σπίτι γιατί η μικρούλα φοβήθηκε από τους παράξενου θορύβους, άρχισαν να την πιστεύουν. Η τηλεόρα...
Ο Κόσμος της Σμύρνης κατά το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα ζωντανεύει μέσα από την αλληλογραφία (1824-1843) του πρώτου Αυστριακού πρεσβευτή στην Αθήνα Άντον Πρόκες φον Όστεν. Ο συγγραφέας ξεκινά με μια αναδρομή στην ιστορία της πόλης συνεχίζοντας με μία ενθουσιώδη περιγραφή της Σμύρνης, του έτους 1824, που τόσο τον έχει μαγέψει:
Σμύρνη, 30 Σεπτεμβρίου 1824
Για τη γένεση της Σμύρνης, καθώς και για την ομορφιά και τη σημασία της στα αρχαία χρόνια μπορείς να διαβάσεις τα αναγκαία στον Παυσανία και τον Στράβωνα.
Ο Τούρκος Τσόχας την άρπαξε το 1084 από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και τη μετασχημάτισε σε πρωτεύουσα ενός δημιουργημένου κράτους, που περιλάβανε εκτός από ένα τμήμα της αρχαίας Ιωνίας και τα νησιά Σάμο, Χίο και Λέσβο. Ακολούθησαν είκοσι χρόνια πολέμου κατά τα οποία η Σμύρνη- κατακτηθείσα εκ νέου από τους Βυζαντινούς- μεταβλήθηκε κυριολεκτικά σε συντρίμμια.
Οι Κομνηνοί έκαναν κάτι για την αποκατάστασή της τον 13ο αιώνα, αλλά στο πρώτο ήμισυ του 14ου ξανάπεσε στα χέρια των Τούρκων, που επί πενήντα χρόνια επρόκειτο πια να μαλώνουν γι' αυτήν με τους Λατίνους και τους Ιππότες της Ρόδου.
Στην κατάσταση αυτή έδωσε τέλος στην αρχή του 15ου αιώνα (1402) ο φρικαλέος Ταμερλάνος: γέμισε το λιμάνι με καράβια, πάτησε την πόλη, την έκανε άνω κάτω, έπνιξε τους κατοίκους και σχημάτισε από τα κρανία των σφαγμένων μια άξια του εαυτού του πυραμίδα θριάμβου.
Ο Μωάμεθ Α' και ο Μουράτ ερήμωσαν και πάλι την πόλη στα επόμενα είκοσι χρόνια. Αλλά επειδή με το ζήτημα της διαπίστωσης: ποιος είχε την ανώτατη οθωμανική εξουσία επί της Σμύρνης., είχε σταματήσει ο αγώνας στο ίδιο το έδαφος της, έτσι είχε την ευκαιρία η πόλη να συγκεντρώσει τις δυνάμεις της, και σαν ένα δέντρο που η θύελλα του είχε πάρει το φύλλωμα άρχισε άρχισε ευνοημένη από το έδαφος και τον ουρανό της, και πάλι να βγάζει βλαστάρια κι ανθούς. Εδώ και τετρακόσια χρόνια - αν εξαιρέσουμε τις περαστικές εξάψεις των στασιαστών- απολαμβάνει η Σμύρνη τα αγαθά της ειρήνης. Είναι αυτή την εποχή και από πολύν καιρό το πρώτο εμπορικό πόστο της Ανατολής.
Πως εξαφανίσθηκαν οι πολιτείες της Ιεράς Αποκαλύψεως! Που πήγε η Πέργαμος, οι πλούσιες Σάρδεις, τα Θυάτειρα, η Φιλαδέλφεια, η Λαοδικεία και η παντοδύναμος Έφεσος! Πλίθινες καλύβες, ερείπια κι ερημιά είναι σήμερα ό,τι έμεινε σαν μαρτυρία από τη λάμψη που έσβησε. ΚΑΙ ΜΟΝΟ Η ΣΜΥΡΝΗ -πόσες φορές πατημένη από τον άγριο νικητή, σωριασμένη σε χαλάσματα από τους σεισμούς, στάχτη από τις πυρκαγιές και τις φλόγες, ανθρωποέρημη από τις χολέρες-, ΑΥΤΗ Η ΣΜΥΡΝΗ σηκωνόταν έπειτα από κάθε πέσιμο και σαν την αιώνια ΡΩΜΗ μπορεί ν' άλλαζε αφέντη, έμενε όμως η ίδια πάντοτε η αφέντισσα.
... Θαυμαστή η γεωγραφική της θέση: πόρτα και κατευόδιο της πάσης Ανατολής. Το λιμάνι της: ο κόλπος του κόσμου, η σημασία της πανάρχαια, η γη της γόνιμη μήτρα για κάθε λογής καρπούς, ο αέρας της και τα πανέμορφα περίχωρά της βεβαιώνουν το μυστικό της διάρκειας και της επιρροής της στον αιώνα τον άπαντα.
Εδώ στη Σμύρνη, σαν να έδωσαν οι λαοί το ραντεβού τος, ο καθένας προσπαθεί να δείξει από που έρχεται, ένα τουρλού τουρλού που όταν το βλέπεις σαν να ζαλίζεσαι. Από παριζιάνικο φράκο μέχρι πέρσικη κελεμπία, από ευρωπαΙκό καπέλο περιπάτου μέχρι το περήφανο τουρπάνι του εμίρη, κι απ' το λονδρέζικο ναυτικό πηλήκιο μέχρι το άσπρο καλπάκι του Ανατολίτη Χριστιανού ή το κόκκινο φέσι του Αρμένιου!
Απίστευτοι Γενίτσαροι με το τσιμπούκι του Ναργιλέ στο στόμα ξαπλωμένοι πάνω σε όμορφα χαλιά μπροστά στα ξένα προξενεία. Εβραίοι, Έλληνες, Αρμένηδες στους δρόμους, στα σπίτια και στα μαγαζιά, παρδαλοφορεμένοι ναυτικοί από της γης τα πέρατα τρέχουν να τελειώσουν τις δουλειές τους.
Πανέμορφες γυναίκες πλούσιων Ελλήνων και Φράγκων με τα μαργαριτάρια και τα λουλούδια τους, με τις χρυσοκεντημένες πολύχρωμες μαντήλες στα μαλλιά, τα πέπλα και τα νταντελένια φορέματα και τα χρυσά βραχιόλια.
Κι από την άλλη: τουρκάλες σαν μούμιες που σαν φαντάσματα περνούν τον δρόμο με το βλέμμα ριγμένο στη γη, Εβραιοπούλες από τα νησιά και την Αραπιά και από τα βάθη της Ασίας πλούσια ντυμένες, φορτωμένες χρυσά φλουριά και αραχνοϋφαντα φορέματα απανωτά....
Τα σπίτια είναι κτισμένα αεράτα, φωτεινά, ευκολόβαλτα, όπως ταιριάζει στο κλίμα εδώ που δεν φοβάται παρά μόνο τον σεισμό και την φωτιά. Τα τζαμιά, οι αγορές, τα χαμάμ με τους μολυβένιους τρούλους, οι λυγεροί μιναρέδες ψιλοδουλεμένοι και χρωματιστοί. Κι έπειτα οι τάφοι ανάμεσα στα άλση των κυπαρισσιών, οι συκιές, οι πορτοκαλιές, οι ελιές, οι μουριές και οι χουρμαδιές αναρίθμητες σε αναρίθμητους σχηματισμούς μέσα στους άπειρους κήπους.
Τέλος, αέρας, ουρανός, γη και νερό σκαρώνουν έναν ολοζώντανο κόσμο που άλλοτε σε σαγηνεύει, άλλοτε πάλι σου μιλάει απαλά αιχμαλωτίζοντας με γλύκα όλες σου τις αισθήσεις. Μην περιμένεις να σου τα πω όλα με το νι και με το σίγμα. Οποιαδήποτε περιγραφή της Σμύρνης θα σερνόταν πίσω απ' την αλήθεια σαν τον ζητιάνο πίσω από το χρυσό αμάξι του πλουσίου.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Π.Κ. Ενεπεκίδη, Γράμματα προς τη Βιέννη 1824-1843. Από την αλληλογραφία του πρώτου Αυστριακού πρεσβευτή στην Αθήνα Άντον Πρόκες φον Όστεν, Εκδ. Ωκεανίδα, Αθήνα 2007
Η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου