Ο Κόσμος των παράξενων φαινομένων, που παρουσιάζονται σε κατοικίες ή ανθρώπους μετά την απώλεια αγαπημένων τους προσώπων, έχει να μας διηγηθεί πολλές και παράδοξες ιστορίες για τις οποίες δεν δόθηκε ποτέ καμία εξήγηση. Ανάλογη είναι και η ιστορία ενός κοριτσιού που βίωσε περίεργες και μη αναμενόμενες εμπειρίες μετά την αναχώρηση του πατέρα της από τον τρισδιάστατο κόσμο μας. ΠΑΤΕΡΑ, ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ; Ένα κορίτσι, του οποίου ο πατέρας πέθανε πριν κάποια χρόνια, διαβεβαιώνει ότι δύο μέρες μετά το τραγικό συμβάν άρχισαν να συμβαίνουν περίεργα φαινόμενα στο σπίτι της. Σύμφωνα με διηγήσεις της μία μέρα που βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι των γονέων της ένιωσε ότι κάποιος την χάιδευε στο πρόσωπο. Κάθε φορά που βρισκόταν μόνη, ακουγόντουσαν θόρυβοι σε όλο το σπίτι. Κανένας δεν την πίστευε αλλά, όταν μία μέρα που η μικρή ξαδέρφη της έμεινε μαζί της, και αναγκάστηκαν να φύγουν από το σπίτι γιατί η μικρούλα φοβήθηκε από τους παράξενου θορύβους, άρχισαν να την πιστεύουν. Η τηλεόραση του δωματίο
Ο Κόσμος των ανθρώπων που έχουν γίνει μάρτυρες εμφανίσεων ανθρώπινων μορφών που μόλις έχουν περάσει στην αντίπερα όχθη, μας διηγείται την ιστορία της Sonia όπως αυτή καταγράφηκε από τον Ισπανό δημοσιογράφο, συγγραφέα και ερευνητή J. J. Benítez, στο βιβλίο του Estoy bien(Είμαι καλά) .
Η εμπειρία της Sonia Gómez Rico, συνέβη στην οδό Virgen de la Luz, στην πόλη La Linea στο Cádiz, το 1996
Έτσι μου τη διηγήθηκε:
Εγώ ήμουν δεκατριών ή δεκατεσσάρων ετών…
Ήταν νωρίς. Ίσως επτά το πρωί…
Μελετούσα στο σαλόνι του σπιτιού μου…
Θυμάμαι ότι είχα το φως αναμμένο. Ήταν Χειμώνας…
Ξαφνιάστηκα. Όλα ήταν κλειστά…
Τότε τον είδα…
Ήταν ο παππούς της Natalia , μίας φίλης μου. Τον έλεγαν Enrique Garralón.
Εγώ τον γνώριζα. Τον είχα δει πολλές φορές στο διπλανό σπίτι. Εκεί ζούσε ένας γιος αυτού του άνδρα.
Ήταν όρθιος, γύρω στο ενάμισι μέτρο μακριά από τον καναπέ που καθόμουν…
Ήταν διάφανος. Μπορούσα να δω διαμέσου αυτού…
Δεν κρατούσε το συνηθισμένο του μπαστούνι. Στο σπίτι του γιου καθόταν και στήριζε τα χέρια πάνω σε ένα μπαστούνι…
Φορούσε σκούρο παντελόνι και σακάκι …
Και μου είπε: “Έχω έρθει να σε αποχαιρετήσω …” Πρέπει να φύγω. Αντίο …”
Και εξαφανίστηκε …
Ήταν γιατρός…
Τον έβλεπα μόνο μέχρι τα γόνατα. Δεν είδα το υπόλοιπο σώμα…
Μου έδωσε την αίσθηση ότι βιαζόταν …
Σηκώθηκα. Κοίταξα τις κουρτίνες και το μπαλκόνι, όμως όλα ήταν εντάξει. Δεν είχε κανένα ρεύμα αέρος …
Και συνέχισα να μελετώ…
Εκείνο το πρωινό, γύρω στις οκτώ, η Sonia σχολίασε το συμβάν με τη μητέρα της. Και το κορίτσι είπε:
-Ο παππούς της Natalia είναι νεκρός.
Η Sonia πήγε στο σχολείο και η μητέρα έκανε έρευνα.
Ο παππούς αισθάνθηκε άσχημα το προηγούμενο βράδυ. Πέθανε στις 7:15 το πρωί της επομένης. Ακριβώς την ώρα που τον είδε το κορίτσι.
Επέμεινα στο θέμα της διαφάνειας και η Sonia μου είπε για άλλη μία φορά:
-Είδα το σώμα, αλλά μέχρι τα γόνατα. Το υπόλοιπο δεν υπήρχε…
Φαινομενικά, τίποτα, στο σαλόνι, δεν επηρεάστηκε από την παρουσία. Η οικογένεια δεν παρατήρησε καψίματα στις κουρτίνες ή στα έπιπλα. Όλα ήταν κανονικά.
Ο γιατρός, σύμφωνα με τα λεγόμενα της Sonia, δεν παρουσιάστηκε σε κανένα μέλος της οικογένειάς του.
-Εγώ τον ήξερα από τότε που ήμουν παιδί. Του είχα μεγάλη εκτίμηση …
Απόδοση από τα ισπανικά Α. Χ.
Απόσπασμα από το βιβλίο του J. J. Benítez, Estoy bien, Planeta, 2014
(Στο έργο αυτό ο συγγραφέας περιγράφει 130 περιπτώσεις ατόμων που είχαν εμπειρίες αυτού του είδους. Ταξίδεψε σε όλο σχεδόν τον κόσμο καταγράφοντας τα περιστατικά σε μία έρευνα που διήρκεσε από το 1968 ως το 2012.)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου