Ο Κόσμος των παράξενων φαινομένων, που παρουσιάζονται σε κατοικίες ή ανθρώπους μετά την απώλεια αγαπημένων τους προσώπων, έχει να μας διηγηθεί πολλές και παράδοξες ιστορίες για τις οποίες δεν δόθηκε ποτέ καμία εξήγηση. Ανάλογη είναι και η ιστορία ενός κοριτσιού που βίωσε περίεργες και μη αναμενόμενες εμπειρίες μετά την αναχώρηση του πατέρα της από τον τρισδιάστατο κόσμο μας. ΠΑΤΕΡΑ, ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ; Ένα κορίτσι, του οποίου ο πατέρας πέθανε πριν κάποια χρόνια, διαβεβαιώνει ότι δύο μέρες μετά το τραγικό συμβάν άρχισαν να συμβαίνουν περίεργα φαινόμενα στο σπίτι της. Σύμφωνα με διηγήσεις της μία μέρα που βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι των γονέων της ένιωσε ότι κάποιος την χάιδευε στο πρόσωπο. Κάθε φορά που βρισκόταν μόνη, ακουγόντουσαν θόρυβοι σε όλο το σπίτι. Κανένας δεν την πίστευε αλλά, όταν μία μέρα που η μικρή ξαδέρφη της έμεινε μαζί της, και αναγκάστηκαν να φύγουν από το σπίτι γιατί η μικρούλα φοβήθηκε από τους παράξενου θορύβους, άρχισαν να την πιστεύουν. Η τηλεόρα...
Το κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον στην εποχή του Όθωνα: οι αγωνιστές της ελευθερίας σε δεύτερο πλάνο
Ο Κόσμος της Αθήνας μετά την Επανάσταση του 1821 αναπτύσσεται, η κοινωνία εξελίσσεται, σταδιακά, δημιουργώντας ένα κοινωνικο- πολιτιστικό περιβάλλον στο οποίο οι αγωνιστές της ελευθερίας μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο.
Ο Στούρε Λιννέρ στο βιβλίο του “Μια Σουηδέζα στην Ελλάδα του 19ου αιώνα" γράφει και για το πως βλέπει η Φρεντρίκα Μπέμερ την εξέλιξη του κοινωνικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος των Αθηνών. Συγκεκριμένα, λέει:
Οι Αθηναίοι διαμόρφωσαν λοιπόν με γρήγορο ρυθμό μια εξωτερική εικόνα της πόλης σε δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα. Γινόταν όμως το ίδιο στον κοινωνικό και τον πολιτιστικό τομέα;
Στην Ελλάδα, που στη δεκαετία του 1830 αναδυόταν αργά αλλά σταθερά από τα ερείπια και τις στάχτες του παρελθόντος, οι αγωνιστές της ελευθερίας ήταν το πιο γραφικό και συγκινησιακό στοιχείο.
Κεντρικά πρόσωπα στα δημοτικά τραγούδια και στους λαϊκούς θρύλους και σημείο έλξης του θαυμασμού των συμπατριωτών τους, άφηναν τώρα τις σπηλιές τους στα βουνά και στα λαγκάδια και κατέβαιναν στις πόλεις, κυρίως στην Αθήνα, αναζητώντας δικαιωματικά μια θέση στο κράτος που είχαν δημιουργήσει οι ίδιοι με τον αγώνα τους και το αίμα τους.
Αλλά η εξέλιξη προχωρούσε αλματωδώς αφήνοντάς τους στα μετόπισθεν της νέας κοινωνίας που τώρα αναπτυσσόταν, Βέβαια προσπαθούσαν να προσαρμοστούν στις νέες απαιτήσεις. Όπως όλοι οι Έλληνες σε όλες τις εποχές δεν άφηναν ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Έκαναν με ζήλο το παν για να αποκτήσουν παιδεία και περισσότερες γνώσεις για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους.
Ενώ ο Κολοκοτρώνης και τα παλληκάρια του πολεμούσαν ακόμα τους Τούρκους στην Πελοπόννησο, η νέα κυβέρνηση της ελεύθερης Ελλάδας ίδρυε σχολές Λάγκαστερ στο Μεσολόγγι. Και όταν το ζεύγος Χιλλ,κατά το τέλος του πολέμου άνοιξε την πρώτη του σχολή στην Αθήνα, μέσα σ’ ένα μόλις μήνα είχαν σπεύσει να γραφτούν τριακόσιοι μαθητές,οι περισσότεροι παιδιά από οικογένειες αγωνιστών της ελευθερίας. (Σ’ αυτή την εντελώς πρωτόγονη σχολή (...) ο μοναδικός δάσκαλος ήταν στην αρχή ένα πανέξυπνο δωδεκάχρονο κοριτσάκι, που είχε γνωρίσει ο Χιλλ σε κάποιο από τα νησιά … )
Πενήντα χρόνια μετά την απελευθέρωση, η Ελλάδα διέθετε ήδη τριάντα τρία ιδρύματα ανώτερης εκπαίδευσης, περίπου όσα και η Σουηδία, η οποία όμως τότε είχε πάνω από δύο φορές περισσότερο πληθυσμό. Ο συνολικός αριθμός των σχολείων ήταν 2600, ενώ ο αριθμός των μαθητών ανερχόταν στους 121.000.
Παρόλα αυτά οι πολεμιστές της ελευθερίας και οι απόγονοί τους δεν είχαν ακόμη καταφέρει στην εποχή της Φρεντρίκας να γίνουν φορείς πολιτισμού στην Ελλάδα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Στούρε Λιννέρ, “Μια Σουηδέζα στην Ελλάδα του 19ου αιώνα", Εκδ. Παρασκήνιο, σ.σ. 87-88
Ο Στούρε Λιννέρ στο βιβλίο του “Μια Σουηδέζα στην Ελλάδα του 19ου αιώνα" γράφει και για το πως βλέπει η Φρεντρίκα Μπέμερ την εξέλιξη του κοινωνικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος των Αθηνών. Συγκεκριμένα, λέει:
Οι Αθηναίοι διαμόρφωσαν λοιπόν με γρήγορο ρυθμό μια εξωτερική εικόνα της πόλης σε δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα. Γινόταν όμως το ίδιο στον κοινωνικό και τον πολιτιστικό τομέα;
Στην Ελλάδα, που στη δεκαετία του 1830 αναδυόταν αργά αλλά σταθερά από τα ερείπια και τις στάχτες του παρελθόντος, οι αγωνιστές της ελευθερίας ήταν το πιο γραφικό και συγκινησιακό στοιχείο.
Κεντρικά πρόσωπα στα δημοτικά τραγούδια και στους λαϊκούς θρύλους και σημείο έλξης του θαυμασμού των συμπατριωτών τους, άφηναν τώρα τις σπηλιές τους στα βουνά και στα λαγκάδια και κατέβαιναν στις πόλεις, κυρίως στην Αθήνα, αναζητώντας δικαιωματικά μια θέση στο κράτος που είχαν δημιουργήσει οι ίδιοι με τον αγώνα τους και το αίμα τους.
Αλλά η εξέλιξη προχωρούσε αλματωδώς αφήνοντάς τους στα μετόπισθεν της νέας κοινωνίας που τώρα αναπτυσσόταν, Βέβαια προσπαθούσαν να προσαρμοστούν στις νέες απαιτήσεις. Όπως όλοι οι Έλληνες σε όλες τις εποχές δεν άφηναν ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Έκαναν με ζήλο το παν για να αποκτήσουν παιδεία και περισσότερες γνώσεις για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους.
Ενώ ο Κολοκοτρώνης και τα παλληκάρια του πολεμούσαν ακόμα τους Τούρκους στην Πελοπόννησο, η νέα κυβέρνηση της ελεύθερης Ελλάδας ίδρυε σχολές Λάγκαστερ στο Μεσολόγγι. Και όταν το ζεύγος Χιλλ,κατά το τέλος του πολέμου άνοιξε την πρώτη του σχολή στην Αθήνα, μέσα σ’ ένα μόλις μήνα είχαν σπεύσει να γραφτούν τριακόσιοι μαθητές,οι περισσότεροι παιδιά από οικογένειες αγωνιστών της ελευθερίας. (Σ’ αυτή την εντελώς πρωτόγονη σχολή (...) ο μοναδικός δάσκαλος ήταν στην αρχή ένα πανέξυπνο δωδεκάχρονο κοριτσάκι, που είχε γνωρίσει ο Χιλλ σε κάποιο από τα νησιά … )
Πενήντα χρόνια μετά την απελευθέρωση, η Ελλάδα διέθετε ήδη τριάντα τρία ιδρύματα ανώτερης εκπαίδευσης, περίπου όσα και η Σουηδία, η οποία όμως τότε είχε πάνω από δύο φορές περισσότερο πληθυσμό. Ο συνολικός αριθμός των σχολείων ήταν 2600, ενώ ο αριθμός των μαθητών ανερχόταν στους 121.000.
Παρόλα αυτά οι πολεμιστές της ελευθερίας και οι απόγονοί τους δεν είχαν ακόμη καταφέρει στην εποχή της Φρεντρίκας να γίνουν φορείς πολιτισμού στην Ελλάδα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Στούρε Λιννέρ, “Μια Σουηδέζα στην Ελλάδα του 19ου αιώνα", Εκδ. Παρασκήνιο, σ.σ. 87-88
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου