Ο Κόσμος των παράξενων φαινομένων, που παρουσιάζονται σε κατοικίες ή ανθρώπους μετά την απώλεια αγαπημένων τους προσώπων, έχει να μας διηγηθεί πολλές και παράδοξες ιστορίες για τις οποίες δεν δόθηκε ποτέ καμία εξήγηση. Ανάλογη είναι και η ιστορία ενός κοριτσιού που βίωσε περίεργες και μη αναμενόμενες εμπειρίες μετά την αναχώρηση του πατέρα της από τον τρισδιάστατο κόσμο μας. ΠΑΤΕΡΑ, ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ; Ένα κορίτσι, του οποίου ο πατέρας πέθανε πριν κάποια χρόνια, διαβεβαιώνει ότι δύο μέρες μετά το τραγικό συμβάν άρχισαν να συμβαίνουν περίεργα φαινόμενα στο σπίτι της. Σύμφωνα με διηγήσεις της μία μέρα που βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι των γονέων της ένιωσε ότι κάποιος την χάιδευε στο πρόσωπο. Κάθε φορά που βρισκόταν μόνη, ακουγόντουσαν θόρυβοι σε όλο το σπίτι. Κανένας δεν την πίστευε αλλά, όταν μία μέρα που η μικρή ξαδέρφη της έμεινε μαζί της, και αναγκάστηκαν να φύγουν από το σπίτι γιατί η μικρούλα φοβήθηκε από τους παράξενου θορύβους, άρχισαν να την πιστεύουν. Η τηλεόρα...
Ο Στούρε Λιννέρ στο βιβλίο του : Μια Σουηδέζα στην Αθήνα του 19ου αιώνα, αναφέρεται και στο χρονικό διάστημα πριν την άφιξη της Φρεντρίκας Μπρέμερ στην Αθήνα, όταν η επιδημία χολέρας είχε απλώσει τα θανατηφόρα πέπλα της πάνω από την πόλη. Λέει, σχετικά:
Μερικά χρόνια πριν από εκείνη την περίοδο, τα αγγλικά και τα γαλλικά στρατεύματα που κατέλαβαν τον Πειραιά, έφεραν μαζί τους και τη χολέρα(Μάιος 1854). Οι κάτοικοι της πόλης έμειναν ανυπεράσπιστοι μπροστά στο διπλό κακό που τους βρήκε με τον ερχομό του κατακτητή.
Η χολέρα αφάνιζε τους ανθρώπους στο πέρασμά της. Εμβόλια δεν υπήρχαν τότε. (Στη Στοκχόλμη την ίδια περίπου εποχή οι μανάδες προσπαθούσαν να προστατέψουν τα παιδιά τους από την επιδημία, κρεμώντας τους γύρω από το λαιμό πάνινα σακκουλάκια με θειάφι, σκόρδο, φυλαχτά και παράξενα άλλα γιατροσόφια που τους έδιναν οι κομπογιαννίτες).
Όταν η επιδημία έφτασε στο χειρότερό της σημείο, πέθαιναν στην Αθήνα διακόσια πενήντα άτομα την ημέρα. Αν υπολογίσει κανείς, ότι ο πληθυσμός τότε δεν ήταν παρά τριάντα χιλιάδες, καταλαβαίνει το μέγεθος της καταστροφής. Συνολικά έχασαν τη ζωή τους δέκα τοις εκατό του πληθυσμού.
Εν τω μεταξύ, την εποχή που ήταν στην Αθήνα η Φρεντρίκα, ο πληθυσμός είχε ήδη ανέλθει στις πενήντα χιλιάδες κι αυτό ήταν σαν να ‘παιρνε νέα ανάσα η πόλη. Έδινε καινούργια ελπίδα. Η Φρεντρίκα μένει μ’ ευχαρίστηση ως αργά τα απογεύματα στην Ακρόπολη.
Κάτω, στην κοιλάδα στα πόδια του βράχου, ακούει τις χαρούμενες φωνές και τα τραγούδια των βοσκών και των μεροκαματιάρηδων , τα κουδουνίσματα των κοπαδιών, τους ήχους από τις ρόδες των αμαξιών, τις καμπάνες των εκκλησιών και τις σάλπιγγες των στρατοπέδων. Όλα αυτά έδιναν μια εικόνα “ενός ανείπωτα χαρούμενου κελαρύσματος ζωής” στην πόλη.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Στούρε Λιννέρ: Μια Σουηδέζα στην Αθήνα του 19ου αιώνα, Εκδ. Παρασκήνιο, σ. σ. 86-85
Η φωτογραφία είναι από το pireorama.blogspot.gr
Καταπληκτικη ιστοσελιδα.Εχω μεινει αφωνη,διαβαζεις πραγματα που δεν τα γνωριζεις,οσο κ αν μελετας την ιστορια της Ελλαδος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε πολύ!
Διαγραφή